Айтмырза Абылкасымовдун көркөм дүйнөсү

701-762-ж. Тынч түндүн ойлору   Төшөгүмдүн жанында, Айдан нурлуу жол жатат.   Балким ушул кыроодур, Билбейм недир баш катат?..   Мен башымды көтөрсөм- Ай көрүнөт дарчаман.   Ылдый салсам башымды- Мекенге кетет ой-саанам.   Жайдын түнү тоодо   Өтө эле ысык мага, Желпүүрдү желпкенге шайым келбейт.  

«Тайсон» деген күркүрөк ат койсо дагы, томпоюп уй сүтүнө тойсо дагы, жумшактаса да астын эчкинин тыбыт жүнү менен сезимди кейитүүчү үнү менен, (эстедиби тууган энесин, же издедиби күндө сорчу немесин), каңшылап чыкты бир тынбай түнү менен… 

-Сүйүү барбы?-деп сураса, ага сен:-Жок!-деп жооп бер. Анткени, ал улуу сезимди өз башынан өткөрбөгөн адам баары бир СҮЙҮҮнүн бардыгына ишенбейт.Кокусунан ага өзү кабылсын! -Сүйүү жокпу?-деп сураса, ага сен:-Бар!-деп жооп бер. Анткени, ал байкуш СҮЙҮҮсүнө жетпей күйүп турган болушу мүмкүн.Үмүтү

Бир гана Сага арнаган ырлар жаздым, Бир Сага арнап тердим гүлүн жаздын. Бир гана Сени сүйүп бул жарыкта, Бир гана Сени дедим-өңдөн аздым.   Ырларымды укпадың, окубадың, Ырларымдын сезбедиң оту барын. Ыйык сезим ыйлады, шолоктоду, Ысыгын сезди бөлөк окурманым.   Гүл сундум, гүлүмдү Сен албай койдуң.

Атамдын арбагына багыштадым.       Жайдын толуп турган кези. Эл жайлоого чыкчу убак. Чубалжыган көч. Кечигип болсо да көргөн төрт-беш жашар уулун жасалгаланган тайга мингизип, өзү алчактаган ат менен коштоп жетелеп алган. Кырк жаштарга таяп калган мезгили. -Ата-оов!-Оов!-Тээтиги мине?-О тилиңен